Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van je. Bij het eten. Met vrienden. Laat op een zonnige avond. Laat op een niet-zonnige avond. Vroeg op een (niet-)zonnige avond. Eigenlijk altijd dus. Ik ben een sucker voor een lekker biertje. Maar lieve, lieve alcohol. Waarom moet je me zo vaak voor schut zetten?
Want tja. Als ik jou op heb denk ik dat ik ontzettend goed kan dansen (en dat kan ik dus totaal niet). Stel. Je bent een avondje iets met vrienden aan het drinken. Het is laat. Iedereen zit te praten. Een vriendin staat hevig met haar billen te schudden in de hoek. In haar eentje. Nou, dat ben ik dus.
Ik heb me door jou ook wel eens half uitgekleed. Ben door jou zelfs meerdere keren (al was dat altijd met NYE, vet raar) in huilen uitgebarsten. Dingen gezegd die écht niet grappig, maar gewoon zielig zijn. Heb mijn telefoon wel eens de trein uit laten stuiteren. Gelukkig stond dat gele ding nog stil op een perron en was ‘ie zelfs nog heel. Door jou was ik niet eens in paniek en giechelde ik erbij. Ik maakte vaak vrienden die ik me de volgende ochtend niet meer kon herinneren. En als ik te veel van je drink, komen altijd, maar dan ook altijd, mijn onzekerheden naar boven. En dan maar hopen dat iedereen dat zich de volgende ochtend niet meer herinnert…
En toch
Ben ik te zwak om afscheid van je te nemen. Omdat ik me elke keer weer voorneem om geen beschamende dingen te zeggen, waarvan iedereen altijd doet alsof ze dat zijn vergeten (thanks guys ;)). Omdat ik me elke keer weer voorneem om halverwege de avond even vreemd te gaan met water. En omdat je voor rare gelukkige momenten zorgt en je de wereld af en toe een stukje makkelijk maakt voor mij als awkward persoon met grapjes waar ik zelf om moet lachen. Zal je de volgende keer je best doen om me best of both worlds te gunnen?
Liefs,
Tessa
Dagboek van een twintiger 