Ik zit te lepelen uit het kopje soep dat op mijn schoot staat, hopend dat ik mijn tong niet zal verbranden. Hetzelfde schoot waar ik een paar uur geleden een schoteltje met taart op heb gesteund. En dezelfde tong als waar ik die uren daarna kaasjes en stukjes worst die de kring werden rondgebracht naar beneden heb laten glijden. De vrouwelijke Buurmansjes zeggen allemaal “Ja ja…”, als er een stilte valt. Opa verstaat, zelfs met zijn gehoorapparaat in, maar een kwart van wat we zeggen. Af en toe lacht hij een beetje. En meestal is dat net bij een serieus onderwerp. Soms maakt hij een grapje, terwijl wij alweer drie onderwerpen verder zijn. “Staat er nog iemand droog?”, vraag ik, wijzend naar de glazen. “Dat gaat jou helemaal niets aan, maar al heel lang”, zegt oma.
Zo’n kringverjaardag is zo erg nog niet, als je maar de juiste mensen om je heen hebt.
Dagboek van een twintiger 