Waarom? Omdat het hem geen ruk uitmaakt wat anderen van hem vinden. Omdat hij nergens om zeurt. En nooit chagrijnig wordt. Hij heeft daarbij natuurlijk wel ‘t geluk dat hij geen vagina heeft die eens per maand gaat bloeden en eigenlijk fuck you tegen de rest van zijn lichaam zegt. Maar hij heeft wel een vriendin die een draak kan zijn. Niet alleen als ze bloedt (iewl too much information). “Tess”, zegt ie dan. “Je doet weer zo”. Daan is altijd vrolijk. Soms niet, voor twee minuten. Maar verder altijd.
Ik ben ook schijtjaloers op Daan, omdat hij van zijn leven een soort van musical maakt. Zitten we op de fiets. Komen de haren weer mijn mond in gewaaid, omdat ik zo om hem moet lachen. Omdat hij zit te zingen. Dat ik zo lekker ben. Dat het stoplicht op rood staat. “Zie je”, zegt ie dan trots. “Ik kan overal een liedje van maken. Moet singer-songwriter worden”. Soms wijst hij naar mij. Moet ik verder zingen. En dan probeer ik wel wat, maar het lukt niet zo goed.
We hadden het laatst over een open podium. “Oh dan kan ik optreden!” Zei Daan. “Kijken hoe snel ik weg gejoeld wordt. Of hoe snel ik doorbreek. Want kom op. Heb wel een hele mooie stem. Dus denk het tweede”. Ik knik hard en lurk aan mijn Corona. Mooi zingen kan Daan niet zo.
Twerken is een gezamenlijke hobby. Maar al heb ik een betere twerkkont… moet met pijn in mijn hart zeggen dat Daan toch echt beter kan twerken. Schijtjaloers ben ik op die jongen. Snap je nu waarom?
Dagboek van een twintiger 