Stel je een verlegen meisje voor. En dan nu nóg erger. Zo was ik vroeger. Ik ben nog steeds een onzekere troela, maar vroeger kon je ‘Tessa’ zien staan als je het woordje ‘onzeker’ opzocht in het woordenboek. En dat terwijl mensen die mij nu kennen soms niet kunnen geloven dat ik ooit verlegen ben geweest. “Jij bent altijd zo zeker van jezelf”, heeft iemand serieus wel eens tegen me gezegd. Als daar iemand van de middelbare school en iemand uit mijn vroegere handbalteam bij hadden gestaan, hadden ze moeten schaterlachen. Of had in ieder geval hun kin op de grond gehangen.

Waarom was ik verlegen? Ik was een mollig kind, hoorde er nooit echt bij. Én ik had een spleet zo groot als de afstand tussen de aarde en Pluto (tussen mijn voortanden, be chill). Meisjes zijn zo lief, maar tegelijkertijd ook bitches from hell. Daarom dus. Tegenwoordig lach ik te hard – en dan vooral om mezelf. Weet ik dat ik niet kan dansen, maar doe ik of ik het wel kan (ik kan het onder de douche net zo goed als Beyoncé). Lach creepy naar voorbijgangers. Floep er af en toe awkward dingen uit (“Ik hou gewoon heel veel van piemels!!!”). Stoot ik bier of kopjes koffie om bij elke eerste ontmoeting die ik heb. En ben ik dus net zo’n debiel als ik vroeger eigenlijk was. Verschil: ik schaam me niet meer voor wie ik ben. Mensen vinden het bijna (bíjna) cool dat ik niet cool ben. Puur omdat ik het niet meer als een probleem zie. En ja, dat maakt dus zo veel verschil.

Comeback

Af en toe komt maakt die onzekerheid nog een comeback hoor. Ik geloof nooit dat jongens me leuk vinden. Totdat ze me gaan stalken. Zo ben ik ook aan Daan gekomen (nee hoor, grapje). Of bijvoorbeeld toen ik last had van Pfeiffer. Of als ik in een groep schreeuwerige mensen terecht kom, die niet over dezelfde dingen schreeuwen als ik. Of als ik mijn geschreven tekst aan iemand moet laten lezen, omdat ik toch nog steeds denk dat het gewoon kut is. Al weet ik heus dat dat niet zo is.

#truestory

Niet dat het erg is om introvert of verlegen te zijn. Helemaal niet. Als jij je daar oké bij voelt, dan is dat ook oké. Maar vaak is het zo zonde. Want mensen zien niet hoe fucking awesome jij bent. En als je er oké mee bent, moet je me beloven dat je niet onzeker over jezelf bent. Want zoals ik net al zei, dat is nergens voor nodig.

Dit is het eerlijkste en dapperste stukje tekst dat ik ooit heb geschreven (en dat is wat, aangezien ik ook over mijn schaamhaar en schoonouders heb geschreven). Waarom? Omdat ik zeker weet dat er mensen zoals mij zijn. Mensen die onzeker as fuck zijn, terwijl dat helemaal nergens op slaat. Of dat nou onzeker is over hun lichaam, over hun gedrag in een grote groep of in bed. STAAAHP. Oké? Oké.