Na al die taart vond ik het wel weer eens tijd om de ware fitgirl uit te hangen. Bij de AH to go kocht ik een salade. Iets wat ik niet vaak doe, want één: die krengen zijn duur en damn, ik heb geen zin om elke keer mijn hele salaris uit te geven om Beyoncé’s lichaam te krijgen. Ten tweede: ik smak. Ik weet, vet irritant voor degenen om me heen, maar als ik erop ga letten en probeer niet te smakken… dan smak ik dus juist harder.
Ik maakte de salade open. So far so good. Dit was het makkelijkste stuk. Net doen alsof je de happen sla – zonder stukjes kip of andere shit – lekker vindt, dat is dus het moeilijkste gedeelte. Dacht ik. Maar daar heb je natuurlijk de dressing voor. Ik had alleen een beetje moeite om het zakje open te krijgen. Ergens diep vanbinnen wist ik dat het fout zou gaan. Toch negeerde ik mijn intuïtie.
Toen gebeurde het. Met mijn pas gekweekte spierballen (I work out, fitgirl alles) kreeg ik het zakje open. Ik slaakte een gilletje. In slow motion scheurde het zakje open. Spoot de saus eruit. Doken de mensen om mij ineen. Mijn buurman stak nog net zijn paraplu niet op.
“Heb ik op iemand geknoeid?” vroeg ik, terwijl ik de druppels dondersgoed van de mensen af zag druipen.
De mensen tegenover me bleken geen Nederlands te kunnen. De rest van mijn coupé negeerde me. Mijn buurjongen was met zijn opa aan het bellen en zei: “Een beetje.”
Ik durfde de rest van de rit geen oogcontact meer met mijn medereizigers te maken. Ik durfde ook niet goed het zakje slasaus te pakken. Ik smakte gewoon mijn sla op. 450 gram. Er kwam geen einde aan die bak. Mijn overbuurman poetste zichzelf verwoed schoon met een tissue. Ik baalde dat hij er mij geen aanbood. Naast het hele sausdrama eet ik ook nog eens als een 5-jarig kind dat al een week niet gegeten heeft.
Dagboek van een twintiger 