Soms zie je zo’n fotoshoot voorbijkomen op Facebook. Je weet wel, waar de hele familie een matchende tuinbroek aanheeft. En waar ze dan in een rijtje van klein naar groot staan (of een andere pose die je nooit zelf zou aannemen, omdat ‘ie eigenlijk belachelijk is). Hoe leuk die foto’s ook zijn voor degenen die erop staan: de rest van de wereld (ok, alleen de übercoole millenials) gniffelt erom. Tja, en dan wil jouw moeder voor haar vijftigste verjaardag opeens een fotoshoot.
Not gonna lie, ik was dus een beetje skeptisch toen ik de studio bij Shoots & More binnenstapte. Ons doel: een leuke foto met z’n vijven, voor boven de eettafel. Gelukkig hadden we geen matchende tuinbroeken aan, maar allemaal een zwarte broek. Ik was trouwens blij dat ik vóór mijn moeders vijftigste verjaardag 15 kilo was afgevallen. Er zou maar een 15 kilo zwaardere versie van jou boven je moeders eettafel hangen…
De fotoshoot
De fotografe bleek superleuk te zijn. Ja, we moesten poses aannemen (“Ja, hou je moeders arm maar vast en hou die andere naast je zij”, “Ga maar allemaal op de grond liggen”). Maar het was stiekem ook wel heel erg leuk. Bovendien zorgde ze dat we allemaal echt aan het lachen waren. Ik krijg nog steeds nachtmerries van foto’s waar ik lach alsof ik eigenlijk ben gekidnapt en drie dagen lang ben gemarteld.
De laatste professionele foto die van mijn broertje en mij is gemaakt, is alweer even geleden. Toen ik in groep 8 zat, om precies te zijn. Aangezien we inmiddels allebei studeren, werd het hoog tijd voor een goede foto waar onze uitstekende genen op te zien zijn. Die kwam er hoor. Toen ik op Pascals rug sprong en geen enkele moeite deed om erop te blijven zitten.
Ik moest ook met Daan op de foto. Omdat we vriendje en vriendinnetje zijn, moesten we superromantisch tegen elkaar doen. Aan het enthousiasme van de fotografe heeft het niet gelegen. Ik stond Daan een beetje awkward te knuffelen, of voor de ‘grap’ te wurgen (haha, die aanhalingstekens zijn vet grappig hè). Zij: “Was het liefde op het eerste gezicht?” Wij: “Nee.” Zij: “Oh, oké, fluister maar in zijn oor wat je dacht toen je hem voor de eerste keer zag.” Ik, de superromantische chick die ik altijd ben, fluister hartstochtelijk in Daans oor: “Weet ik niet meer.” Ik moest ook op Daans rug gaan liggen. Logisch. Doen we thuis ook altijd.
Mama moest natuurlijk ook superromantische foto’s met Ronald maken (zij waren er beduidend beter in). Pascal, Daan en ik hebben een geweldig oog voor leuke familiefoto’s, dus toen wij de regie in handen kregen, kwam er dit pareltje uit:
De fotoshoot was dus eigenlijk wel heel erg leuk. En misschien komt het omdat ik – en de mensen van wie ik het meeste hou – erop staan, maar sommige foto’s zijn echt heel erg leuk geworden. Voor de liefhebbers:
Dagboek van een twintiger 