Ik heb echt zo’n pechochtend. Je kent het wel. Zo’n ochtend waarbij je wakker wordt op de bank, omdat het vannacht veel te heet was op zolder. Zo’n ochtend dat je moet rennen naar de tram en daar duidelijk niet de juiste BH voor hebt aangetrokken (ja, hallo buurman!). En als dat rode ding dan voor je neus stopt en jij nog staat te puffen, omdat je écht meer moet gaan bewegen. Kom je erachter dat je je OV bent vergeten. Dus jij huppelt weer naar huis. Haalt daar paniekerig alles overhoop op zoek naar dat kutding (want dat is je OV op dat moment). En komt erachter dat je OV gewoon al die tijd netjes in je portemonnee heeft gezeten. Nu moet je een trein later nemen en had je net zo goed nog meer rugpijn kunnen oplopen op die bank. Maar dan had je wel nog even geslapen.
En als je dan op het station een koffie koopt om jezelf te troosten, omdat je een domme huppelkut bent. En die dan vervolgens half leeg gooit op de stationsvloer. Ja, dan is het tijd om jezelf heel zielig te vinden. Heb jij weer.
Maar ja. Dat is allemaal heel relatief als je je bedenkt dat er mensen in oorlog leven. Of geen schoon drinkwater hebben. Díé hebben pas een pechochtend.
Dagboek van een twintiger 