Eerder schreef ik deze column voor Ondertussen.nl na de aanslagen in Parijs. Met wat aanpassingen is hij vandaag wéér van toepassing. Helaas.

Ik kon me niet echt concentreren vandaag. Mijn hoofd zat te vol. Met gedachten aan de aanslagen in Brussel, met verdriet, maar vooral ook met angst. Ik had het nieuws, net zoals bij de aanslagen in Parijs, met grote ogen gelezen. Omdat Brussel toch wel heel dichtbij is, omdat er op meerdere plekken een aanslag werd gepleegd, om het aantal doden en om de vraag “Ben ik in Nederland nog wel veilig?”. Maar het meest bang was ik om de verdeeldheid die er na de aanslagen in Parijs kwam en die nu nóg erger zou worden. Niet alleen in Brussel en Nederland, maar in de hele wereld.

Toen ik vandaag niet mijn trein kon nemen door een bommelding, pakte ik een andere trein en zat ik met een lege plek naast me te lezen over de poederbrief bij de NOS. Een buitenlands uitziende man vroeg in gebrekkig Nederlands of hij misschien naast me mocht zitten. Hij vroeg of deze trein ook naar Haarlem ging en zei netjes ‘dankjewel’ toen ik hem het antwoord vertelde. Hij deed zo voorzichtig met zijn rugzak, dat ik drie seconden lang dacht: ‘wat nou als hij een bom bij zich heeft’. Ik schaam me kapot. Ik verafschuw mezelf. Maar drie seconden lang dacht ik het echt. En dat terwijl het uiteindelijk de liefste man van de wereld bleek te zijn, waarmee ik zelfs nog over school heb gepraat.

Angst

De oorzaak? Angst. Net zoals bij de mensen die onder elke Facebook-post over vluchtelingen reageren: ‘stuur die gewoon terug naar hun eigen land, hier komen ze er niet in’. Die verdeeldheid was al voor de aanslagen in Parijs in onze cultuur naar binnen aan het sijpelen. Toen al werd ik bang door de extreme reacties en de extreme haat die mensen konden hebben tegenover andere mensen. Mensen die ze ook nog eens niet kennen. Haat die dus op basis van angst is ontstaan. En op basis van vooroordelen.

Haat

Het internet staat vandaag niet alleen vol met verdriet en ongeloof, maar ook vol met haat. En oké, de haat tegen de terroristen is logisch. Meer dan 30 levens hebben ze genomen, plus enorm veel gewonden. Op één dag. En daar moet je ook nog eens de slachtoffers van de twee aanslagen in Turkije vorige week bij optellen. Maar niet allen de haat naar de terroristen, maar ook de haat naar de islam is overduidelijk. Hoevaak moslims ook vertellen dat IS niets met geloof meer te maken heeft. En terwijl het overgrote deel van de slachtoffers van IS júíst moslims zijn. Ik hou mijn hart vast voor wraakacties. Want ja, na de aanslagen in Parijs gebeuren die steeds vaker.

Verdrietig schud ik mijn hoofd en zie ik voor me hoe IS al die angst ziet en in hun handen wrijft. Als we zo door gaan, knappen we hun werk zelf voor ze op.