Small talk: ik vind het even vreselijk als het moment dat je als een verzopen katje thuiskomt en het dan nét stopt met regenen. Dat komt misschien ook omdat ik er vreselijk slecht in ben. Mijn sociaal ongemakkelijke ik heeft geen idee wat ie moet zeggen als ik iemand tegenkom die ik tien jaar geleden kende (en toen toch al niet zo leuk vond). Meestal kom ik uit bij het weer (en dat zijn natuurlijk de meest nutteloze gesprekken). Maar ja, ik heb het dan echt koud.
Ik krijg vooral de rillingen van gesprekken als ‘hey, hoe gaat het met jou – goed, met jou – goed’. Als ik verkouden ben, zeg ik gewoon dat het kut gaat, omdat mijn neus dicht zit en ik dus de hele tijd als een debiel met mijn mond open rondloop. Maar veel mensen verwachten dat je gewoon ‘goed’ zegt en schrikken zich dood als jij opeens vertelt dat je hond een soa heeft of dat er iets anders verschrikkelijk fout gaat.
Naar de kapper gaan doe ik ook eigenlijk liever niet. Ik heb geen idee wat ik tegen dat arme vrouwtje moet zeggen. Ik heb ook altijd het idee dat de kapper je probeert af te leiden van het feit dat hij/zij eigenlijk je haar te kort knipt. Het is een complottheorie, maar denk er maar is over na…
Dagboek van een twintiger 