Lief dagboek,
Ik voel me niet meer veilig in mijn eigen huis. Mocht ik daadwerkelijk een hartaanval krijgen en mocht iemand dit dagboek vinden: blijf met je tengels van andermans dagboek af. Wie denk je wel niet dat je bent, er zit niet voor niets een ieniemienie slotje op dit Diddl-dagboek.
Nu je dit toch al leest en een grote klootzak bent, lees dan even door. Ik voel me namelijk niet meer veilig in mijn eigen huis. Voordat ik je vertel waarom, moet je weten dat ik een mietje ben. Vroeger kon ik drie weken niet slapen als ik Harry Potter of Ghostbusters had gekeken. Nu ben ik nog steeds bang in het donker. Niets om je voor te schamen.
Oké, misschien een beetje.
Het begon ongeveer een jaar geleden. De tijd dat ik ging samenwonen met Daan van der Honing. Daan is een leuke jongen, zeker wel. Hij kookt zelfs voor me. Dat is maar goed ook, want ik heb ooit wraps laten aanbranden in de magnetron. Maar Daan is erachter gekomen dat ik een mietje ben. En dat is niet goed.
Sinds we samenwonen heeft Daan namelijk een nieuwe hobby ontwikkelt: mij laten schrikken. Hij maakt daarbij vaak slim gebruik van het donker. Zelfs als ik weet dat hij in de kamer is en hij degene is die het licht heeft aangedaan, schrik ik me kapot als hij me vastpakt. Of hij doet niks en staat er gewoon, totdat de buren zich hebben afgevraagd waarom hun buurmeisje tien keer: “Daaaan, doe godverdomme het licht aan” heeft gekrijst.
Het loopt uit de hand. Gisteren kwam ik thuis. De tv stond aan en één klein lampje. “Daan?” riep ik. Twee minuten lang bleef ik in de deuropening staan. Toen sprong hij achter de bank vandaan. Hij had zich serieus in de kleine opening tussen de bank en de muur geworsteld.
Het loopt echt uit de hand.
Dagboek van een twintiger 