Ik identificeer mij graag als een meisje dat nooit, maar dan ook nooit, een legging als broek draagt. Ik vind dat dat veel zegt over iemand. Ik loop ook nooit in een compleet trainingspak rond (behalve als ik een poging tot hardlopen doe dan). Dat niet. Maar verder is mijn gevoel voor mode, hoe zeg ik dat… ontbrekend. Het is niet alsof ik er als een tokkie bijloop hoor, maar ik heb gewoon geen idee wat er in de mode is. Ik pak vaak dezelfde dingen en kleed me dus eigenlijk best wel saai.
Zo ben ik op de een of andere manier lyrisch over streepjes, waardoor mijn kledingkast voor 99,99 procent uit streepjes bestaat. Oké, dat is niet waar, maar dat komt alleen omdat ik mezelf verbied streepjes te kopen. Soms loop ik door een kledingwinkel en denk ik: laat ik eens gek doen! Dan pak ik een kledingstuk waarvan ik in eerste instantie dacht: ‘WAT IS DIT, hoe werkt dit in hemelsnaam’ of ‘Hmm, interessant’. Als ik dan in het pashokje heb uitgevogeld hoe het aan moet, ziet het er zo lelijk uit dat ik er niet eens om kan lachen. Fast forward naar een maand later en ik zie een bruinharig grietje op een festival in de outfit lopen EN HET STAAT HAAR FUCKING GOED. Snap jij dat nou?
Designers
Misschien komt mijn vreselijke gevoel voor mode ook wel, omdat ik al mijn geld steek in de tien vetrollen die ik heb (hier bedoel ik natuurlijk eten mee en ik overdrijf een beetje: sinds ik ben afgevallen heb ik er nog maar acht). Ik bedoel, als vriendinnen het over merken en ontwerpers hebben, is het ten eerste blanco in mijn hoofd. ‘Ohhhh’, denk ik dan. ‘Ik heb geen idee waar we het over hebben, maar ga door, misschien steek ik hier nog wat van op’. Ten tweede, heb ik daar allemaal geen geld voor hoor. Als iets IN DE SALE 150 euro is, vind ik dat nog steeds onwijs duur.
Je zal van mij dus nooit een #outfitoftheday of fashionblog zien. Dat is beter voor iedereen.
P.S. Volg je me eigenlijk al op Instagram? Nee? Shame on you! Je mist echt wat (eigenlijk niet, maar volg me toch maar).
Dagboek van een twintiger 