Een leuke passende bikini vinden is voor mij net zo’n zeldzaam verschijnsel als een niet-schattige bamboe hatende reuzenpanda in het wild spotten: onmogelijk dus. Toch ging ik een paar weken geleden op vakantie en was het daarom tijd voor zo’n helse en deprimerende zoektocht.
Waarom hels en deprimerend? Ik dacht altijd dat het openen van je camera in selfiestand op je telefoon het meest schadelijk is voor je zelfvertrouwen. Hallo onderkin. Tot ik een paar weken geleden met vijf verschillende bikini’s in het pashokje van de H&M stond. Je denkt de goede maat te hebben gepakt, maar wat die bikini’s je eigenlijk vertellen is: ‘AHAHA, jij bikini ready? Na-ah’. Ik voel me net een niet cool omaatje als ik de selectie van dit jaar bekijk. Blijkbaar zijn ieniemienie bikini’s helemaal hip nu en is het sexy als je broekje niet meer dan een string is.
Ik heb mijn enorme reet in tientallen bikini broekjes gehesen en me daarnaast bezig gehouden met de levensvraag waarom pashokjes zo slecht verlicht zijn. Serieus, waarom hangen ze daar van dat licht waarmee je met de pizza van gisteravond geconfronteerd wordt? Een antwoord op die vraag vond ik niet, máár: ik dacht wel twee passende gevonden te hebben.
Met de nadruk op dacht. Want toen ik eenmaal het angstzweet van mijn hoofd had geveegd en mezelf streng toe had gesproken dat de rest van de wereld een stuk minder op mijn vetrollen let dan ikzelf, hees ik me in mijn bikini.
Het duurde precies 33 seconden voordat mijn tieten de vrijheid zochten en mijn linkerbil volledig uit mijn broekje hing.
Afgelopen donderdag besloot ik daarom dat het tijd was voor afvalpoging #2109281. Hoe die poging verloopt? Dat vertel ik jullie volgende week. #cliffhanger
Spoiler alert: niet zo goed.
Dagboek van een twintiger 