Soms vraag ik me af hoe al die andere mensen hun leven op orde kunnen hebben. Want damn, dat volwassen worden is moeilijk.
Ten eerste gooi ik mijn afval net zo lang in de overvolle prullenbak totdat Daan iets weg moet gooien. Dan schreeuw ik naar hem dat hij lui is en de prullenbak moet legen als hij vol zit. Ook verplicht ik het mezelf om mensen eens bij mij uit te nodigen, omdat dat blijkbaar mijn enige drijfveer is om mijn huis te onderwerpen aan een grote schoonmaak.
Gebakken eitjes en paprikachips
Ik heb een la in mijn nachtkastje die vol ligt met eenzame sokken. Sokken die hun maatje zijn verloren en waarvan ik me serieus afvraag of ik ooit nog de plek ga vinden waar die duizenden sokken zich hebben verstopt. Mijn string matcht nooit mijn bh. Ik giet mezelf vol met bier op vrijdagavond en ontbijt met paprikachips op zaterdagochtend. Mijn culinaire kunsten zijn bovendien blijven hangen bij de ‘gebakken ei’-fase. Ook eet ik één blaadje sla en check dan in de spiegel of ik al dat Doutzen Kroes-lichaam heb. En animatiefilms voor kinderen zijn basically mijn favoriete films (zeker als er ook nog in wordt gezongen).
Strijken en blauwe enveloppen
Als ik een blouse heb gekocht die snel kreukelt, vind ik het echt een miskoop (want: strijken). En ik vraag me regelmatig af of ik mijn kleding te heet heb gewassen, of dat ik weer ben aangekomen. Ik begin al te hyperventileren als ik alleen al die blauwe envelop op de deurmat zie liggen. En ik zou willen dat mijn moeder nog steeds mijn tandarts- en doktersafspraken zou kunnen maken.
Ik vraag me af of al die volwassenen hun leven écht op orde hebben, of dat ze stiekem ook wachten met de was doen totdat ze niets meer in de kast hebben hangen.
Dagboek van een twintiger 