De mensen die mij een beetje kennen, zullen weten dat ik een haat-haat verhouding heb met de sportschool. Die mensen geef ik nu een waarschuwing. Houd je even vast. Ga rustig zitten. Ik heb me namelijk ingeschreven bij de sportschool. En het meest bizarre van alles: ik ga ook nog eens.
In een ver verleden – toen de eerste zonnestralen van het jaar doorbraken en ik er tot mijn schrik achterkwam dat ik gauw weer in een piepkleine bikini moest gaan rond huppelen – schreef ik me in bij Basic Fit. Zoals bij wel meer mensen het geval is, bleek dit vooral een sponsoring te zijn voor de Basic Fit. Ik heb mijn dikke reet daar misschien drie keer laten zien.
Weer ingeschreven
Een paar weken geleden had ik mijn intake bij een sportschool bij mij in de straat. Ik verbaasde vriend en vijand toen ik ook daadwerkelijk om tien uur ’s ochtends op een zaterdag op kwam dagen. Ik was namelijk ook nog eens snotverkouden én had de dag daarvoor misschien een biertje te veel op. In tegenstelling tot Basic Fit werd er hier een schema voor me gemaakt en werden al die vreemde apparaten aan me uitgelegd.
Spierballen kweken
Het meest verbazingwekkend is dus dat ik ook daadwerkelijk ga. Ten minste, meestal dan. Ondanks dat ik met moeite een stang omhoog weet te tillen, terwijl de kasten naast me hele gewichten aan beide kanten van zo’n stang hebben hangen, voel ik mezelf al sterker worden.
Ten slotte wil ik ook nog even trots mededelen dat ik in die twee weken tijd, nog maar één keer bijna van de loopband ben gestort.
Dagboek van een twintiger 