Ken je die filmpjes op internet van mensen die vallen? Waarboven staat: ‘Life’? Zo voelt mijn leven momenteel, alsof ik de persoon in dat filmpje ben en het filmpje in een lus blijft afspelen.
Ik lag zondag in bed en kon niet slapen. Ik dacht: hoe moet ik nou in hemelsnaam komende week overleven? Hoe kan ik nou doorgaan met werken en afstuderen, terwijl ik eergisteren wel schrok dat opa achteruit was gegaan, maar nog gewoon grapjes met hem kon maken? Hoe kan ik nou doorgaan alsof er niks is veranderd, terwijl ik de volgende dag keek hoe opa met zijn ogen open lag te slapen en bij elke keer dat hij uitademde bang luisterde of het niet zijn laatste keer was. Ik weet niet zeker of ik in de hemel geloof, maar afgelopen week deed ik dat wel. Afgelopen week bleef ik herhalen: opa is bij oma nu. En dat geeft me troost.
Mama is vandaag 50 jaar geworden. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in twee maanden tijd allebei je ouders te verliezen. Vlak voor je vijftigste verjaardag. Mama verdient dat niet. Ze was af en toe best streng vroeger en wat hebben we soms tegen elkaar staan schreeuwen, maar ze is de liefste en beste mama die je je maar kan wensen. Het is gewoon niet eerlijk. Soms zit alles tegen.
Want lief dagboek, wat heb ik een kut halfjaar gehad.
Zoals de meesten van jullie misschien wel weten. Of op mijn blog hebben gelezen, want ik doe niet meer aan ‘Alles gaat super geweldig‘. Het begon met een longontsteking waarvan ik eerst niet doorhad dat ik die had, vrolijk in sneltreinvaart door huppelde en vervolgens het gevoel had dat iemand me met een mes stond te steken. Ik kon de Dam tot Damloop niet lopen en ik kon niet bij oma op bezoek, die net een radioactieve slok had gekregen. Toen mijn longontsteking zo goed als over was, kreeg oma een dwarslaesie. Ze ging al snel achteruit, liet weten dat ze zo niet meer verder wilde leven, maar overleed alsnog één dag voor haar euthanasie. Opa hoorde in deze tijd ook dat hij terminaal was, maar slofte nog gewoon door de Bieslandhof achter zijn rollatortje.
Ongeveer twee weken daarna bleek dat ik me in alle hectiek was vergeten in te schrijven voor dit schooljaar. Ik ging netjes naar de bijeenkomsten, maar had geen idee dat ik eigenlijk niet officieel aan het afstuderen was. Drie weken wachtte ik op antwoord of mijn verzoek tot herinschrijving was goedgekeurd. Dat gebeurde. Ondertussen liep mijn hele planning in de war en wordt het inmiddels onmogelijk om mijn scriptie de originele deadline in te leveren. Alsof afstuderen nog niet stressvol genoeg is. Maar zoals dit hele halfjaar al het geval is: zodra ik mijn leven weer een beetje op de rails heb, ontspoort de trein weer. Dit keer overleed mijn opaatje.
Mag mijn treintje straks alsjeblieft gewoon weer even door tuffen?
Dagboek van een twintiger 