Mijn 2016 eindigde in een vliegtuig. Ik dronk – gratis – witte wijn zodat we, al hadden we dan twee en een half uur vertraging en al was dat kut, konden proosten op 2017. Een mooier, gelukkiger jaar dacht ik bij mezelf, terwijl ik een zoen op de wang van mijn broertje plantte. Ik had de afgelopen tijd niet lekker in mijn vel gezeten. Ik was gestrest (want bovenop alle ellende was ik aan het afstuderen) en had stemmingswisselingen. Maar op dat moment had ik net een week met mijn familie in de zon gezeten. Ik had even tijd gehad om op adem te komen en na te denken. Klinkt hartstikke filosofisch allemaal, maar dat kwam er eigenlijk op neer dat ik met mijn luie reet in de zon cocktails en Desperado’s heb gedronken.
Een kwartier na twaalf uur besloot ik 2017 te beginnen, zoals ik 2016 had geëindigd: slapend. Met muziek in mijn oren en mijn hoofd op Daans schouder, dacht ik aan het gesprek dat ik met Agnès (AKA de liefste hoofdredactrice) had gehad op het kerstdiner van werk. “Stel dat een vriendin alles had meegemaakt wat jij nu meemaakte”, zei ze, toen ik vertelde hoe erg ik zat met het feit dat ik de eerste deadline van mijn scriptie niet had gehaald. “Zou je dan tegen haar zeggen: ‘Jezus, wat heb jij gefaald’?” “Nee”, zei ik. En ik dacht: dat zou belachelijk zijn. “Als je vanuit de derde persoon naar jezelf kijkt, kan je vaststellen dat je het eigenlijk heel lekker doet”, zei Agnès toen.
En op dat moment, daar in het donkere vliegtuig met mijn hoofd op Daans schouder, was ik onwijs trots op mezelf en ook blijer dan ik in lange tijd was geweest. Want 2016 was echt niet alleen maar kut. Toen opa en oma overleden, kwam ik erachter hoeveel mensen er eigenlijk voor me klaar stonden. Ik kreeg nog meer respect voor mijn eigen ouders, en dan vooral mijn mama, omdat ik wist hoe ze zich voelde en ze ondanks alles nog steeds rechtop stond. Ik ging me nog meer thuis voelen bij Ondertussen.nl en Anyone?. Door de nieuwe richting van Ondertussen.nl kan ik nog meer schrijven over de dingen die mij interesseren.
Schrijven, schrijven en nog meer schrijven
Er verscheen een verhaaltje van mij in een verhalenbundel (een kerstcadeau voor de leraren), waar mijn oud-leraar Thomas van Aalten – die overigens al aardig wat boeken en werk op zijn naam heeft staan – “It’s fucking magic en jaloersmakend sterk” over zei. Daar glim ik nu nog steeds van. Er kwam een Facebookpagina van mijn blog. Eén blog werd belachelijk goed gelezen (en trouwens gedeeld door een andere oud-leraar Binnert de Beaufort – weer zo trots als een pauw natuurlijk). In 2016 werd ik zo vaak gecomplimenteerd met mijn kunnen, dat ik de tel kwijt ben kwijtgeraakt. ‘Goh, Tess’, dacht ik bij mezelf in dat vliegtuig. ‘Je zou er bijna zelf in gaan geloven.’
Bier, dromen en geloven
Op de propedeuse uitreiking van mijn broertje, zei een vriendin van hem: “Ik ga je gewoon zoenen, want ik heb het gevoel alsof ik je al zo goed ken.” Aan de ene kant natuurlijk: ‘Hmmm, een beetje too much information op mijn blog’, maar aan de andere kant een ontzettend compliment. Zo wil ik namelijk schrijven: eerlijk en schaamteloos. Ik leerde mezelf in 2016 nog beter kennen, al waren dat lang niet altijd goede eigenschappen. En ik had in 2016 ontzettend veel onvergetelijke avonden met een vriendengroep waar jij alleen maar van kan dromen (al zegt iedereen dat natuurlijk over zijn vrienden). Dan zeg ik wel onvergetelijk, maar sommige delen ben ik toch wel een beetje vergeten door vriend Bier. Ik bedacht hoeveel mensen er eigenlijk in mij geloven en hoe zij niet eens weten hoeveel dat mij helpt (bij deze). Ik viel 15 kilo af. En ten slotte natuurlijk: Daan.
Zat ik toch bijna in dat vliegtuig te janken.
2016 was niet alleen maar een kutjaar.
P.S. Mocht je trouwens een gruwelijke hekel hebben aan jaaroverzichten/lijstjes met hoogtepunten en bij al dit zoetsappige een beetje in je mond aan het kotsen zijn: de titel was een duidelijke waarschuwing, dacht ik zo. En: je bent toch zover gekomen.
Dagboek van een twintiger 