Ik ga even een waarheidsbommetje droppen. Dat is niet makkelijk, maar ik doe het toch. Hier komt het: ik mag me van mezelf niet kut voelen. Het moet altijd goed met me gaan. Ik moet altijd op weg zijn naar mijn volgende succesje.
We leven in het tijdperk van ‘Hey-kijk-mijn-leven-is-beter-dan-die-van-jou’. In andere woorden: op social media heeft iedereen altijd de tijd van zijn leven. Je scrolt door je tijdlijn en je wordt er mee gebombardeerd. Tien mensen hebben net een baby gekregen, Jantje mag backstages op alle feestjes komen en Keesje heeft net jouw droombaan gescoord. Ondertussen sta jij het toilet te schrobben. En heb je net je kots ingeslikt toen je een pluk haar uit het doucheputje haalde.
Op zich is er niets mis met het delen van de geweldige dingen in je leven. Dat is onze cultuur. Alhoewel ik ook de mindere momenten probeer te delen, kun je mij ook genoeg betrappen op het alleen delen van mijn successen. We zijn vandaag de dag geobsedeerd door onrealistische doelen. Artikelen op internet en tijdschriften staan er vol mee: zo wordt je gelukkiger, productiever, gezonder, rijker. Hetzelfde geldt voor reclames: koop ons product en je wordt gelukkiger. Eigenlijk komt dit erop neer dat we voortdurend zien wat we nog niet hebben: we hebben nog geen sixpack of zes nullen op onze bankrekening staan.
Vicieuze cirkel
Natuurlijk zijn er genoeg mensen die hier geen last van hebben (Daan maakt het geen ruk uit bijvoorbeeld). Maar als ik me kut voel, Facebook open en overspoeld wordt door honderd foto’s van mensen die super blij zijn, heb ik het gevoel dat er iets mis is met mij. En dat is ook het probleem, ik voel me shit omdat ik me shit voel. If that makes sense.
Door artikelen die ik voor Ondertussen.nl schreef, weet ik dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Acht op de tien jongeren heeft last van prestatiedruk. Gemiddeld zijn is niet goed genoeg. Maar liefst 43 procent van de studenten heeft last van psychische klachten als slecht slapen, piekeren en faalangst. Burn-outs komen steeds jonger en steeds vaker voor. Midlife crisis? Pfff. Tegenwoordig heb je de quarterlife crisis.
We zijn pijnlijk gemiddeld
Het probleem met het gevoel van ‘gemiddeld zijn is niet goed genoeg’, is het volgende. De meeste (laten we zeggen 99%) van ons zijn gemiddeld. Ik mag dan misschien goed zijn in schrijven, verder ben ik gemiddeld. Zelfs beneden gemiddeld als het gaat om voetbal, natuurkunde of small talk. Om ergens meer dan gemiddeld voor te zijn, moet je er namelijk een shitload aan tijd in steken. Tijd die we niet hebben. Of tijd die we er niet in willen steken. Want je kunt wel profvoetballer willen worden, of willen optreden in de Ziggo Dome, maar als je niet elke avond wil oefenen op je zolderkamer of op het veldje achter je huis. Dan wil je het eigenlijk niet.
We zijn allemaal voorbestemd om exceptioneel te worden
We worden overspoeld met informatie op tv en het internet. En de informatie die we onthouden, die we willen zien, gaat over die 1% van de mensen die uitzonderlijk is. De 15-jarige knul die een app heeft gebouwd. De 25-jarige miljonair. De Beyonce’s en Channing Tatums van de wereld. Het kan je laten geloven dat uitzonderlijk het nieuwe normaal is. We geloven allemaal dat we voorbestemd zijn om exceptioneel te worden. Miljonairs zeggen het, beroemdheden zeggen het, YouTubers: “Als je nooit opgeeft kan iedereen uitzonderlijk worden.” Je ziet de YouTubers met miljoenen abonnees. Maar niet de YouTubers die nooit verder komen dan de duizend. Ook al zijn die in de meerderheid. Gemiddeld zijn is niet goed genoeg, maar we zijn het wel. Zelf merk ik dat ik daar niet oké mee ben, meer nog dan ik zou willen toegeven.
En dat terwijl de meest gewone dingen in het leven ons het meest gelukkig maken. Denk er maar even over na: schaterlachen met je beste vriend(in), uit eten gaan met je familie, je nieuwe favo artiest vinden, wakker worden naast je betere helft. Daar probeer ik mezelf aan te herinneren als ik verdrietig ben omdat ik de onrealistische doelen die mezelf stelde niet haal. Als ik een afwijzing krijg van een potentiële opdrachtgever. Als ik mezelf erop betrap dat ik alleen maar door en door wil gaan.
Ik neem een stapje terug en kijk waar ik al ben gekomen.
Lees ook: Een brief aan mijn 14-jarige ik
—————————————————————————————————————————————–
Sinds ik in mei dit jaar voor mezelf ben begonnen, kom ik regelmatig in situaties terecht waar ik ‘m volledig in mijn broek schijt. Ik leer mezelf elke dag een beetje beter kennen. Naast mijn normale blogs over dingen als ongesteldheid, de Blokker en fotoshoots, wil ik af en toe een bekentenis gaan delen. Dingen waar ik mee struggle (al geef ik dat niet graag toe), in de hoop dat anderen zich in mijn verhalen kunnen herkennen en zullen weten dat we allemaal af en toe een beetje een mess zijn.
Dagboek van een twintiger 